บทปลงสังขาร
15:32
Keattisak
,
| สังขารร่างกาย ทรัพย์สินเงินทอง อย่ามัวประมาท โลกนี้แท้จริง สังขารร่างกาย เกิดแก่เจ็บตาย จะห้ามไม่ฟัง อำนาจใดๆ สังขารเรานี้ เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว หนาวก็จะตาย ต้องกินต้องถ่าย สังขารร่างกาย ไหลเข้าไหลออก น้ำเลือดน้ำหนอง ข้างนอกเน่าเหม็น สังขารร่างกาย ต้องนอนเปลือยกาย ผู้ดีเข็ญใจ ลูกหลานหญิงชาย สังขารร่างกาย หมู่หนอนชอนไช กระดูกเกลื่อนกลาด ต้องถูกทอดทิ้ง กระทำให้แจ้ง หยุดความกระหาย จะได้หยุดเกิด รีบภาวนา | ต้องตายเป็นผี เป็นของสาธารณ์ โอกาสยังมี เป็นสิ่งมายา อยู่ไม่กี่ปี ร่างกายผุผัง จะรั้งไม่หยุด อย่าไปวิงวอน เป็นสิ่งที่สังเวช ปวดร้าวอาลัย ร้อนไปก็จะแย่ ทนไปทุกวัน ทั่วไปเน่าเหม็น ย้อนยอกมากมี ล้วนของปฎิกูล มอลเห็นทุกวัน ไม่ใช่ตัวตน ให้ไฟลุกลาม ก็ตายเหมือนกัน ส่งได้แน่นอน ล้วนตายเป็นศพ ตอมไต่กายา เรี่ยราดทั่วไป นอนกลิ้งในดง เจาะแทงตลอด มุ่งไปนิพพาน มันไม่ประเสริฐ เพื่อละอัตตา | อยู่ในโลกนี้ ไม่ใช่ของท่าน อย่าหลงโลกีย์ เป็นสิ่งลวงตา ก็ตายเป็นผี ทุกวันเดินทาง เป็นสิ่งสมมุติ ให้ช่วยเราตอน มันเป็นสาเหตุ หิวอิ่มเกินไป ลำบากแท้ๆ ดูน่าสงสาร มีของกากเดน ล้วนเป็นสิ่งที่ ไหลมาเป็นมูล อีกข้างในนั้น เกิดมาเป็นคน เมื่อเจ้าโดนหาม อย่างหลงสังขาร ก็แค่กองฟอน ถูกแผ่นดินกลบ เป็นเหยื่อนกกา เอ็นเล็กเอ็นใหญ่ เป็นป่ารกพง ให้จิตนี้ปลอด ไม่หลงสังขาร ตราบใดยังเกิด ข้ามพ้นมายา | ไม่มีแก่นสาร ลูกหลานต้องลา จะมีปัญหา ใช่ว่าจีรัง ไม่มีความหวัง สู่ยังกองฟอน ตามพุทธะสอน ที่วันสิ้นใจ สังเกตเอาไว้ ก็อยู่ไม่นาน นี่แลสังขาร คิดกันให้ดี มองเห็นทุกที มีอยู่ทั่วกัน พอกพูนหลายชั้น ล้วนขั้นไม่งาม ไม่พ้นโดนหาม สู่เชิงตะกอน ปลงกันไว้ก่อน แล้วย้อนกลับมา อยู่ในป่าช้า หมูหมาในดง ไร้จุดประสงค์ เฝ้าดงกันดาร หลุดรอดสังขาร ทั่วกันด้วยเถิด อยู่ในสงสาร ทั่วหน้ากันเทอญฯ |
| มนุษย์เราเอ๋ย อยู่ใยมิไป ฉันไปมิได้ หว่งลูกหว่งหลาน จะได้ไปนิพพาน หน้าตาแช่มช้อย แต่ล้วนเครื่องเหม็น มันมาทำเข็ญใจ ขนคิ้วก็ขาว ดำแล้วกลับหงอก จะลุกก็โอย ไม่มีเกสร พระอนัจจัง รังแต่จะตาย เงินทองทั้งนั้น ลูกเมียผัวรัก เปื่ยเน่าพุพอง เขาวางลงไว้ อยู่แต่ผู้เดียว เห็นแต่ฝูงแร้ง ยื้แย่งกันกิน เรี่ยรายแผ่นดิน เที่ยงคืนสงัด พี่น้องเผ่าพันธุ์ เห็นแต่นกแสก ร้องไห้หากัน ไม่มีแก่นสาร จะได้ไปสวรรค์ | เกิดมาทำไม ตัณหาหน่วงหนัก ตัณหาผูกพัน หว่งทรัพย์สิงศฤงคาร ข้ามพ้นภพสาม งามล้วนทุกประการ เอ็นใหญ่เก้าร้อย ให้ร้อนให้เย็น นัยน์ตาก็มัว หน้าตาเว้าวอก จะนั่งก็โอย จะเข้าที่นอน พระอนัตตา ผู้ดีเข็ญใจ มิติดตามเรา เขาชักหน้าหนี หมู่ญาติพี่น้อง เขานั่งร้องไห้ ป่าไม้ชายเขียว เห็นแต่ฝูงกา ดูน่าสมเพช แร้งกาหมากิน ตื่นขึ้นมินาน เห็นแต่นกเค้า ร้องแรกแหกขวัญ มนุษย์เราเอ๋ย อุตส่าห์ทำบุญ จะได้ทันเห็นพระเจ้า | นิพพานมีสุข หน่วงชักหน่วงไว้ หว่งนั้นผูกพัน จงสละเสียเถิด ยามหนุ่มยามสาว แก่เฒ่าหนังยาน เอ็นน้อยเก้าพัน เมื่อยขบทั้งตัว เส้นผมบนหัว ดูหน้าบัดสี เหมือนดอกไม้โรย พึงสอนภาวนา เราท่านเกิดมา ก็ตายเหมือนกัน ตายไปเป็นผี เขาเหม็นซากผี เขาหามออกไป แล้วกลับคืนมา เหลียวไม่เห็นใคร เห็นแต่ฝูงหมา กระดูกกูเอ๋ย เอาเป็นอาหาร ไม่เห็นลูกหลาน จับเจ้าเรียงกัน เห็นแต่ฝูงผี อย่างหลงกันเลย ค้ำจุนเอาไว้ จะได้เข้าพระนิพพาน |
| ยามเมื่อ คนึงนิจ พอเป็นที่ หลังจากได้ ที่พักกาย แต่ที่พักใจ กิเลสล้น อยากจะคลี่ จะเข้าวัด แต่ตัวทุกข์ พบมนุษญ์ มีมากมวล สู้สำรวม หมั่นชำระ เลิกหลงโลก เหตุทั้งหลาย | ชราร่าง ใฝ่หา พักผ่อน ตรำงาน หาได้ สิลำบาก พ้นท่วม คลายปลด ลัดทาง ตามหรือไม่ ก็ต้องพบ โลภโมห์ กายใจ จิตสะอาด โศกรัก แหล่แท้ | อ้างว้างจิต ที่อาศัย หย่อนกายใจ มานานปี ไม่ยากนัก แม้อยากหนี ทับทวี ลดจำนวน สงบสุข ใคร่สอบสวน สิ่งรบกวน โทโสร้าย ใฝ่ธรรมะ สมมาดหมาย จักสบาย เกิดแต่ใจ |
| ใดใดในโลกล้วน คงแต่บาปบุญยัง คือเงาติดตัวตรัง ตามแต่บาปบุญแล ชีวิตเรา ย่อมแปรผัน ชั่วอาจดี เอาอะไร บุญกุศล วาสนา เราทำความถูกต้อง มีธรรมะวันละนิด | อนิจจัง เที่ยงแท้ ตรึงแน่น ก่อเกื้อรักษา จะเอาอะไรแน่ เปลี่ยนจิตเปลี่ยนนิสัย มีอาจจนวนเวียนไป ได้แน่แก่ตัวตน เร่งสร้างกันได้ เร่งสร้างกันไม่ได้ ดีที่สุดแล้วหรือยัง ชีวิตจะเป็นสุข |
0 Response to " บทปลงสังขาร "
แสดงความคิดเห็น